Şair, nə tez qocaldın sən...!
Nemətsə də gözəl şer,
Şair olan qəm də yeyir.
Ömrü keçir bu adətlə,
Uğurlu bir səadətlə.
Görən məni nədir deyir: Saçlarına düşən bu dən?
Şair, nə tez qocaldın sən!
Dünən mənə öz əlində Gül gətirən bir gəlin də
Gözlərində min bir sual Heykəl kimi dayandı lal…
O bəxtəvər gözəlin də
Mən oxudum gözlərindən: Şair, nə tez qocaldın sən!
Ovçuluğa meyil saldım, Gecə – gündüz çöldə qaldım,
Dağ başından enib düzə
Bir ox kimi süzə – süzə
Neçə ceyran nişan aldım;
Cavab gəldi güllələrdən: Şair, nə tez qocaldın sən?
Bəzən uca, bəzən asta,
Ötür sazım min sim üstə.
Andı yalan, eşqi yalan,
Dostluğu da rüşvət olan,
Ürək yıxan bir iblis də
Üzəvari deyir hərdən: Şair, nə tez qocaldın sən!
Saç ağardı,
ancaq ürək Alovludur əvvəlki tək.
Saç ağardı, ancaq nə qəm!
Əlimdədir hələ qələm…
Bilirəm ki, deməyəcək
Bir sevgilim , bir də Vətən: -Şair, nə tez qocaldın sən!(Semed Vurgun)
BAX İBRƏT AL YERƏ DÜŞƏN YARPAĞA O DA SƏNİN KİMİ YUXARIDAN BAXIRDI TORPAĞA!
